Sky is the limit!

Έμαθε να πιστεύει στον εαυτό της. Έμαθε να πιστεύει στα όνειρά της. Κι έμαθε ότι η σκληρή δουλειά γεννάει ευκαιρίες… Η Κριστίν Ανίγκουε έρχεται στον Αθηναϊκό Qualco να φέρει όλα όσα έχει μάθει.

Είχε μόλις σκοράρει 50 πόντους. Όλοι τη σταματούσαν στους διαδρόμους του γηπέδου. Οι ρεπόρτερ την περίμεναν στην μεικτή ζώνη. Τις προσεχείς μέρες θα τη σταματούσαν παντού στο πανεπιστήμιο.

– Είναι το ταβάνι σου;

– Μπορείς να βάλεις περισσότερους;

– Πώς νιώθεις που έβαλες πενήντα;

– Το κατάλαβες από την αρχή ότι θα είναι μια τέτοια βραδιά;

Ήταν η βραδιά καριέρας της. Κι όμως το μόνο που σκεφτόταν ήταν ότι έπρεπε να παραδώσει μια εργασία την επόμενη μέρα. Είχε γράψει δώδεκα σελίδες. Έπρεπε να γράψει ακόμα οκτώ. Στο μυαλό της ήταν η διαφήμιση που είχε δει το πρωί, ήταν η διαφήμιση πάνω στην οποία θα ήταν η εργασία – για τη θέση της γυναίκας και πώς οι διαφημίσεις και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επηρέαζαν και διαμόρφωναν την κοινή γνώμη. Πήρε τον κολλητό της, πήγε στην βιβλιοθήκη, έκλεισε το κινητό της και τελείωσε την εργασία.

Δεν ήταν περίεργο. Ήταν ο τρόπος που έμαθε από παιδί η Κριστίν Ανίγκουε ότι θα επιβιώσει: «Πρώτα απ’ όλα οι σπουδές σου».

Μπάσκετ από… σπόντα!

Ο αθλητισμός δεν ήταν ποτέ θέμα συζήτησης στο σπίτι και πρέπει να μπορείς να καταλάβεις το γιατί. Οι γονείς της Κριστίν και γονείς τεσσάρων παιδιών ήταν μετανάστες από την Νιγηρία, οι οποίοι γνωρίστηκαν σε οικογενειακή επίσκεψη στην πατρίδα τους και ξεκίνησαν την οικογένειά τους στην Αγγλία, πριν ο πατέρας της, Κρίστοφερ, μετακομίσει στην Αριζόνα. Λίγο καιρό μετά η μητέρα της, Ανέτ, ακολούθησε. Η Κριστίν ήταν τότε μόλις έξι μηνών.

Στο σπίτι η προτεραιότητα ήταν το σχολείο. Οι σπουδές. Η μόρφωση είναι ο δρόμος για την ευκαιρία. Να μπορέσεις να μπεις σε ένα καλό κολέγιο. Να φτιάξεις μια ζωή για σένα. Να μην δώσεις ποτέ αφορμή να σε κακοχαρακτηρίσουν. Αλλά και να μην επιτρέψεις ποτέ σε κανέναν να σε κάνει να πιστέψεις ότι μειονεκτείς. «Είμαι ευγνώμων για όσα μου δίδαξε η μητέρα μου. Ό,τι κάνω είναι 100% χάρη σε εκείνη. Είναι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος και όσα έχει πετύχει μου προκαλούν δέος: Έχει διδακτορικό, έχει γράψει βιβλίο για τις μειονότητες στη Νιγηρία και από παιδί μου έμαθε ότι οι γυναίκες είναι ίσες με τους άντρες και ότι είναι κάτι που πρέπει να το πιστέψω».

Το μόνο πρόβλημα ήταν αν έφερνε στο σπίτι κάνα… Bήτα. «Είσαι καλύτερη από αυτό Κριστίν», αρκούσε να μου πει και κατευθείαν βελτιωνόμουν», θυμάται η Αμερικανίδα σέντερ, με το μπάσκετ να έρχεται και να υπάρχει στη ζωή της μόνο ως χόμπι. Ξεκίνησε αργά, σε ηλικία 14 ετών και χρειάστηκε πολλή πειθώ από τους προπονητές της προς την ίδια και προς την οικογένειά της για να πιστέψουν ότι μπορεί να κάνει και τα δύο. «Ο πατέρας μου δεν μπορούσε να καταλάβει πόσα πολλά σήμαινε για μένα το μπάσκετ. Στην πορεία του απέδειξα ότι μπορούσα να τα συνδυάσω».

Μόνο που η αρχή ήταν δύσκολη. Δύσκολη για ένα παιδί στο γυμνάσιο, το οποίο ήταν μεν σχεδόν 1μ.90, αλλά δεν είχε ιδέα από μπάσκετ ˙ η εικόνα στη ρακέτα ήταν άσχημη. Σύντομα αποφάσισε ότι θα τα καταφέρει. Ήταν περίπου την ίδια εποχή, στην οποία ο αδερφός της διάβαζε σχεδόν όλη μέρα για να καταφέρει να γίνει γιατρός. «Κατάλαβα ότι αν εκείνος δουλεύει τόσο σκληρά για το όνειρό του, πρέπει κι εγώ να δουλέψω για το δικό μου», θυμάται για την εποχή που άρχισε να το λέει δυνατά: «Θα παίξω στο WNBA».

Μόνο που και η συνέχεια ήταν δύσκολη. Οι προσωπικοί προπονητές με τους οποίους η Κριστίν άρχισε να δουλεύει ήθελαν αφοσίωση. Προπόνηση στις 6 το πρωί. Και στην Arizona Elite Basketball Club γνώρισε τον Kenny Drake. Δεν πήγε και πολύ καλά αυτό στην αρχή. «Σιχαινόταν την προπόνηση. Με δοκίμαζε με κάθε πιθανό τρόπο. Στο τέλος, κατάλαβε ότι έτσι δεν πρόκειται να πετύχει η συνεργασία μας». Μέχρι που άρχισε να βελτιώνεται. Μέχρι που είδε πόσο επιδραστική ήταν η προπόνηση που έκανε στο παιχνίδι της και τότε οι ρόλοι αντιστράφηκαν. «Εκείνη άρχισε να μου ζητάει να προπονείται όλο και περισσότερο», καταλήγει ο Drake.

«Είναι και αυτό αρχή στην οικογένειά μας: Ό,τι είναι θα το κάνεις σήμερα. Η αναβλητικότητα για αύριο απλά δεν υπάρχει ως έννοια. Χρειάζεται ακριβώς την ίδια προσπάθεια να είσαι σπουδαίος με το να είσαι μέτριος. Οπότε γιατί να μην είσαι σπουδαίος;».

Και σπουδαία θα γινόταν, πολύ πριν ξεκινήσει το κολέγιο. Πήρε αμερικάνικο διαβατήριο, έπαιξε στην Εθνική ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών, κατέκτησε δύο χρυσά μετάλλια, κλήθηκε στο 2015 McDonald’s All-American high school και ήταν η μόνη γυναίκα που συμμετείχε στον διαγωνισμό καρφωμάτων. Ήταν μόνο στην αρχή…

Θρύλος στο Berkeley…

Το ασχημόπαπο είχε γίνει κύκνος. Μέσα σε τρία χρόνια στο γυμνάσιο κατόρθωσε να προσελκύσει δεκάδες κολέγια. Επέλεγε το Berkeley και εκεί τα φτερά της ήταν ολόλευκα και αστραφτερά. «Δεν είχαμε ποτέ παίκτρια με μεγαλύτερο προσωπικό κίνητρο», διηγείται η προπονήτριά της, Lindsay Gottlieb για μια Κριστίν, η οποία θα παρέσερνε τα πάντα στο πέρασμά της μέσα σε μια τετραετία. «Αγαπάει το μπάσκετ περισσότερο από οποιαδήποτε παίκτρια είχαμε εδώ».

«Η σκληρή δουλειά είναι ο μόνος τρόπος που μπορείς να βελτιώσεις τη ζωή σου», εξηγούσε η Ανίγκουε για την προσήλωσή της και την αποφασιστικότητά της, η οποία έφερνε αλλεπάλληλες διακρίσεις και συνεχόμενα ρεκόρ. Ήταν η τρίτη γυναίκα στην ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ, η οποία είχε μέσο όρο πάνω από το 20 πόντους και 16 ριμπάουντ. Είχε τα περισσότερα ριμπάουντ σε όλο το κολεγιακό πρωτάθλημα, με μέσο όρο τρία περισσότερα από κάθε άντρα ή γυναίκα στο NCAA. Με 533 ριμπάουντ τη σεζόν 2018-19 ήταν στην έκτη θέση όλων των εποχών για όλο το κολεγιακό πρωτάθλημα και πρώτη όλων των εποχών στην περιφέρεια PAC-12.

Αποφοίτησε ως μέλος της δεύτερης καλύτερης πεντάδας στην Αμερική, ως καλύτερη αμυντικός, ως μέλος της καλύτερης πεντάδας επί τέσσερα χρόνια στην περιφέρεια Pac-12, ως πρωτοετής της σεζόν το 2016 στην Pac-12, με πτυχίο στην κοινωνιολογία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με την βραδιά που σκόραρε πενήντα πόντους και με την εργασία των 20 σελίδων έτοιμη!

Όταν ολοκλήρωσε και την εργασία της εκείνο το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου του 2016, γύρισε σπίτι. Άνοιξε το κινητό της, είδε όλα τα μηνύματα και τις κλήσεις, αντιλήφθηκε τι είχε πετύχει και σκέφτηκε ξανά την απάντησή της…

«Νομίζω ότι ο κόσμος βρίσκει την απάντησή μου λίγο περίεργη. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ζεστάθηκα γρήγορα στο ματς. Ξεκίνησα καλά, έβαλα 18 πόντους σε δέκα λεπτά, είχαμε πλεονέκτημα κοντά στο καλάθι κι έτσι με τροφοδοτούσε συνέχεια η ομάδα μου. Και δε θέλω να ακουστώ ξιπασμένη, αλλά πώς μπορώ να ξέρω αν το ταβάνι μου είναι οι πενήντα πόντοι; Εννοώ, έχασα εφτά βολές. Και πρέπει να τις βάζεις τις βολές. Οπότε, αν τις είχα βάλει, θα ήταν 57 οι πόντοι. Οπότε γιατί να μην βάλω 60;».

Το ταβάνι της είναι ο ουρανός… Και στην οικογένειά της διδάχτηκε να κυνηγάει τα ταβάνια της.