Τα όνειρα δεν μας τρομάζουν!

Για όσα φαίνονται και όσα δεν φαίνονται. Για το πάθος, το κίνητρο, την αντοχή και για τα όνειρα που δεν σβήνουν. Μια μικρή στιγμή ενδοσκόπησης για τον Αθηναϊκό Qualco…

Κανείς δε σου λέει αν ξεκινήσεις την ανάβαση, να μη θες να φτάσεις στην κορυφή του βουνού… Αν τρέξεις μαραθώνιο, να μη θες να τερματίσεις… Και αν τερματίσεις να μην θες να έχεις καλό χρόνο. Αν βγεις να κολυμπήσεις στην ανοικτή θάλασσα, να μη θες να φτάσεις στις σημαδούρες… Να παλεύεις, πάντα να παλεύεις. Να μάχεσαι. Να διεκδικείς. Να ονειρεύεσαι. Να φιλοδοξείς. Να μην τα παρατάς. Να επιμένεις. Αλλά ποτέ κανείς δεν πρέπει να σου ορίζει τι είναι επιτυχία. Επιτυχία είναι να ξεπερνάς εκείνο που εσύ έχεις θέσει ως όριο. Επιτυχία είναι να κοιτάζεις προς τα πίσω και να βλέπεις τη διαδρομή που διένυσες. Πόσο μεγάλωσες σε αυτή τη διαδρομή, πόσο βελτιώθηκες, πόσο ωρίμασες…

Το ταξίδι ή το πρώτο βήμα αυτής της διαδρομής δεν ξεκινά ποτέ όταν όλοι κοιτάζουν. Πάντα η αφετηρία είναι διαφορετική, είναι εσωτερική. Πάντα υπάρχει μια στιγμή, μυστική στον κοινό νου και αόρατη στο γυμνό μάτι, μια στιγμή που λειτουργεί ως κινητήρια δύναμη. Μια στιγμή που σε κάνει να συνεχίζεις, ακόμα κι αν για κάποιο λόγο όλα μπορεί να σου φωνάζουν να σταματήσεις. Ο μήνας σήμερα έχει 23 Απριλίου. Αφήσαμε να περάσουν περίπου δέκα μέρες από τον τελευταίο τελικό με τον Ολυμπιακό και δεν ήταν συμπτωματικό, ούτε οφείλεται η ραστώνη του Πάσχα. Δεν είναι συγκυριακό, είναι σημαδιακό.

Πριν ένα χρόνο, στις 21 Απριλίου του 2024, ο Αθηναϊκός ηττήθηκε 65-43 στην Λευκάδα από την Νίκη και υποβιβάστηκε στην Α2 κατηγορία. Σήμερα, 367 μέρες μετά, είναι δευτεραθλητής Ελλάδας. Η εκκίνηση μπορεί να ήταν εκείνο το απόγευμα ή μπορεί να ήταν λίγο πιο πριν, σε κάποια από τις αρκετές βαριές ήττες, ή μπορεί να ήταν λίγο μετά – έχει σημασία ΜΟΝΟ για όσους την κρατούν στην καρδιά τους ως κίνητρο και οδηγό. Εκείνο που μετράει είναι η διαδρομή. Η γιγάντωση. Ο κόσμος που γέμισε ξανά το κλειστό «Δημήτρης Καλτσάς», τα μηνύματα συμπαράστασης, τα μικρά παιδιά των ακαδημιών που έφτιαξαν τη δική τους κοινότητα, οι άνθρωποι που πίστεψαν στο όραμα και το υπηρέτησαν, εκείνοι που ήρθαν στην πορεία ή εκείνοι που έφυγαν νωρίς. Εκείνο που μετράει είναι ότι ο Αθηναϊκός επέστρεψε. Μέσα σε ένα χρόνο από τον υποβιβασμό του, διεκδίκησε το πρωτάθλημα. Πρωταγωνίστησε, πανηγύρισε σπουδαίες νίκες επί σπουδαίων αντιπάλων, πάλεψε, επέμεινε, ωρίμασε, μεγάλωσε, και μπορεί περήφανα να κοιτάζει πίσω στη διαδρομή του και να ξέρει ότι ουδέποτε τα παράτησε.

Κυρίως, όμως, μπορεί να κοιτάζει μπροστά και να ονειρεύεται. Διότι αυτός που δεν τρομάζει από τα όνειρά του, είναι αυτός που στο τέλος τα πραγματοποιεί…