Take that shot!

The unlikeliest of heroes, θα ακουστεί στην περιγραφή, για μια στιγμή που καθορίζει μια καριέρα. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει, εκτός αν πάρεις το σουτ. Όπως έκανε η Έγκλε Σβεντοράιτε.

Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να ξεκινάει με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους. Σα τη σπουδαία φάση ενός ματς που θα τη δεις ξανά και ξανά από διαφορετικές οπτικές, σαν τον σκηνοθέτη που θα επιλέξει από ποια γωνία θέλει να πει την ιστορία του.

Θα μπορούσε να ξεκινάει με ιστορία: Περισσότερα από είκοσι χρόνια είχε να παίξει ιταλική ομάδα σε Final Four ευρωλίγκα και προφανώς περισσότερα από είκοσι χρόνια είχε να πάρει μετάλλιο. Από την Lavezzini Parma το 2002 στην Γκντίνια της Πολωνίας στην Φαμίλα Σκίο το 2023 στην Πράγα.

Θα μπορούσε να ξεκινάει με μαθηματικά: Το 0/0 ολόκληρης της σεζόν έγινε εκείνο το απόγευμα της 16ης Απριλίου 1/1. Το 6/21 μιας ολόκληρης καριέρας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις έγινε 7/22. Το 28% έγινε 31.5%, θα προλάβουν να πουν οι στατιστικολόγοι, και τι έγινε; Έτσι, έρχεται ο τρίτος τρόπος που θα μπορούσε να ξεκινάει η ιστορία.

Μπορεί, λοιπόν, να ξεκινήσει με τα παιχνίδια της μοίρας: Μια χρονιά που είχε ξεκινήσει στη Μπότασπορ, ακολούθως στην Χατάι και ο καταστροφικός σεισμός την έφερε να ψάχνει ομάδα τον Φεβρουάριο του 2023, ακριβώς όταν και η Φαμίλα Σκίο έψαχνε παίκτρια να αγωνίζεται κοντά στο καλάθι…

Και θα μπορούσε να ξεκινάει με μια καθημερινή ιστορία, από εκείνες που αποτελούν το αλατοπίπερο του αθλητισμού. «Είμαι δύο μέτρα, οπότε όλοι στην πόλη καταλαβαίνουν ότι παίζω μπάσκετ και δεν είμαι ντόπια, οπότε πάντα θα με χαιρετήσουν στο δρόμο. Όταν, λίγες μέρες μετά το ματς, επισκέφτηκα τον αγαπημένο μου φούρνο, μια ηλικιωμένη γυναίκα ήθελε να κεράσει ό,τι αγόρασα για να με ευχαριστήσει για εκείνο που έζησε. Της είπα απλά να έρθει στο γήπεδο ξανά να μας δει».

Και κάπως έτσι, αφού ολοκληρώνουμε τους διαφορετικούς τρόπους εισαγωγής στο κυρίως θέμα, φτάνουμε σε εκείνα τα τέσσερα δευτερόλεπτα. Η «ειδική κατάσταση» που είχε σχεδιάσει ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος για τα τέσσερα εναπομείναντα δευτερόλεπτα του μικρού τελικού, χτυπάει σε πόδια και από καραμπόλες που θυμίζουν φλιπεράκι, η μπάλα φτάνει στην Έγκλε Σβεντοράιτε. Μέχρι τότε είχε σουτάρει μηδέν τρίποντα στη σεζόν και 21 σε ολόκληρη την καριέρα της, ήτοι σχεδόν δέκα χρόνια, στις διεθνείς διοργανώσεις. Χρόνο να το σκεφτεί δεν έχει, καλύτερη επιλογή δεν υπάρχει. Πιάνει τη μπάλα, τη σουτάρει και η Σκίο κερδίζει το ματς 59-56 και παίρνει το χάλκινο μετάλλιο.

«Ήταν ένα πραγματικά αναπάντεχο σουτ. Είχαμε προετοιμάσει κάτι διαφορετικό, αλλά η μπάλα χάθηκε και όταν ήρθε στα χέρια μου ήξερα ότι έπρεπε να την πετάξω προς το καλάθι. Προφανώς και εξεπλάγην που μπήκε, όμως ήμουν απερίγραπτα χαρούμενη. Είναι από τα σουτ που δε θα ξεχάσω ποτέ στην καριέρα μου», περιέγραφε καιρό μετά σε συνέντευξή της η Έγκλε που για καιρό κουβαλούσε το προσωνύμιο της «sniper» ως εσωτερικό αστείο της Σκίο.

«Για καιρό μετά υπήρχε αυτή η ευφορία στην ομάδα για ό,τι είχαμε καταφέρει. Ήταν μια σπουδαία επιτυχία για την ομάδα, για τον οργανισμό και για μας. Το νικητήριο σουτ μάς έχει σημαδέψει και όποτε μπαίνω στο γήπεδο για προπόνηση, οι συμπαίκτριές μου είναι ενθουσιασμένες που εμφανίστηκε η «εκτελέστρια» στο παρκέ».

Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να ολοκληρωθεί με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους. Όσα και τα ριπλέι του σκηνοθέτη στη φάση που μπορείτε να δείτε από το 3.05 και μετά του βίντεο που ακολουθεί.