Ο χρόνος κυλάει γρήγορα… Ο νους τρέχει στο μέλλον, παλεύει να ξεπεράσει το παρελθόν και συνηθίζει να θεωρεί το παρόν ως μια αναγκαία σπατάλη χρόνου, αντί για ένα δώρο χωρίς επιστροφή. Η δύναμη της στιγμής και η ένταση των συναισθημάτων φώναξαν για μια αφοσίωση στο παρόν και δημιούργησαν μια ανάμνηση που μας ακολουθεί. Μια ανάμνηση που ακόμα δεν έχει φθαρεί, η οποία ακόμα συζητιέται και η οποία θα πάρει καιρό για να ξεχαστεί.
Πώς θα φαίνεται σε μερικά χρόνια αυτό το μοναδικό τριήμερο που ζήσαμε; Ποιος θα ξεχάσει την αγκαλιά της ομάδας του 2010 παρακολουθώντας το βίντεο; Ποιος θα ξεχάσει τα φώτα που έπαιζαν, τον ρυθμό της μουσικής, την αίσθηση ότι μπαίνεις σε έναν διαφορετικό κόσμο – και ότι αυτός ο κόσμος δημιουργήθηκε για σένα.
Το πείραγμα στην Δήμητρα Καλέντζου για την κόρη της, η οποία σήμερα είναι γυναίκα και ο Ιάσωνας που μπήκε στο κάδρο και θα τα διηγείται όταν εκείνος σε μερικά χρόνια θα είναι άντρας… Οι κερκίδες να είναι γεμάτες το Σάββατο, άνθρωποι να δακρύζουν, άντρες να δακρύζουν, παιδιά να διδάσκονται την ιστορία και τα ίδια παιδιά να τρέχουν για αυτόγραφα και για μια φωτογραφία που σήμερα – και για εβδομάδες ακόμα – κοσμεί κάποια επιφάνεια εργασίας. Το «Bazaki» στην παρέα μας να δίνει χρώμα στον ανακαινισμένο περιβάλλοντα χώρο, οι σακούλες για το κοινωνικό παντοπωλείο να δίνουν χρώμα στον ασπρόμαυρο κόσμο και, φυσικά, τα ματς!
Το πιο πορτοκαλί τουρνουα στην ιστορία όλων των τουρνουά! Η Βαλένθια ως φαβορί και με στόφα της πρωταγωνίστριας, η Μερσίν που πάλευε κάθε κατοχή σαν τελικό Euroleague, η Γκντίνια που ξεκίνησε για να εκπλήξει, αλλά δεν άντεξε, και φυσικά ο Αθηναϊκός! Γέμισε όνειρα η φαντασία μας, γέμισε είδωλα ο παιδικός τοίχος, γέμισε highlights ο σκληρός δίσκος!
Ήταν ένα τουρνουά από το μέλλον, εκείνο των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και αγώνων που έρχονται. Ήταν ένα τουρνουά για το παρόν. Ποιος που ήταν στο γήπεδο, δεν έχει κάτι να θυμάται;
Και ήταν ένα τουρνουά για το παρελθόν.
Θυμάσαι τότε στο πρώτο «aΘens Cup»;
Θυμάμαι…
